یه بار فکر میکنم کاش نتایج دیر بیاد... اینقد استرس وارد نکنم به خودم و ریلکس باشم
یه بار فکر میکنم کاش نتایج زودتر بیاد این استرس تمام بشه ... مشخص بشه... اوضاع خونمون معلوم بشه...
خدایا خودت میبینی چقدر بی ثبات طورم... خودت فرمونو بگیر و برو جلو ... هر جا ببری من بات میام 🥰🥰
در حال حاضر من مجموعه ای از حس ها تشکیل شدم.که در راسش میشه گفت استرسه.
استرس رتبه و رشته رو دارم...استرس خونه هم دارم...خستگی ناشی از کار هست... پایان نامم هست...
ولی مدام میگم لذت بردن از زندگی یه مهارته...
الانتو با تپش قلب فنا نکن..
خلاصه که امید به خدا❤
خدایا کاش همه ی جوونای دم به ازدواج، بتونن خونه بگیرن... ما هم مثل بقیه ...
امروز بعد از مدت ها همو دیدیم... خداراشکر موهاش از اون فاجعه ای که داداشش روش زده بود خارج شده بود:))
به قول خودش پاهاش تعجب کردن...بسکه راه رفتیم 😅 دور چیتگر... و خب همش حرف میزدیم...
من یکی از بزرگترین نتیجه گیری از حرفای پراکنده ای که زدیم رو مینویشم تا یادم بمونه...
لذت بردن از زندگی ، یه مهارته!
دکتر طبری گفته : یکی تخصص خونده به یه جایی رسیده...ولی از زندگیش ناراضیه... یکی نخونده رفته مثلا زندگی تشکیل داده و پیش رفته... بازم ناراضی...
هرکسی از دور نگاه میکنم در یه شرایطی بنظرمون وای چه جای خوبیه... ولی جالبه که اونم ناراضیه!
و خب این نشون میده لذت بردن از شرایط کنونی و زندگی ، یه مهارته 😊😊😊 که امیدوارم واقعا از زندگیامون لذت ببریم همگی 😊
پ.ن: کرونا به هیچ جای مردم نیست... رفتیم باروژ ... پُر پُر بود! غذا رو سفارش دادیم و اومدیم بیرون(بماند که سالهاست فست فود نخورده بودیم و من شاخ درآوردم از قیمتا! ) ... بعدم که گرفتیم غذا رو گفتم دیگه تا ماشین نریم... توی چمنا واسه خودمون نشستیم ...هیشکی اون سمتی نمیومد چون خیلی ته بود... بسیااار چسبید... پیتزا خامه و استیک! فرداس که جوشامون خودنمایی کنند 😅
آخرشم مثل همیشه مامانم زنگ زدن چرا نمیای 😅
زنگ زده میگه: دارم میایم پیییشت ..جاده چه هموارهههه...
منم برا اینکه کم نیارم گفتم: یارُم میآیه...دلدارُم میایه 😁😁😁
امشب ماه فوق العادس... ماه کامل خوشگل ... کاملا میطلبه بشینی باش حزف بزنی !
هفته ی گذشته ما خونه ی مادر بودیم.شهر خودمون..
کوچه ی ما توی تهران خیلی کبوتر ، قمری (بق بقو!) ، گنجیشک و یه سری پرنده که انگار رفتن آرایشگاه ژل زدن فوکولاشونو داره...
قمری های محترم خیلس علاقه دارن بمون... همش میان تو تراس... منم باهاشون حرف میزنم...
.یه روز به مامانم گفتم دلم هوای کبوترامونو کرده!
فرداش صبح ... پشت پنجره اتاقی که ما میخوابیم ، ۲ تا قمری اومده بودند...ماشالله اینقد بق بقو کردن ...نذاشتن بخوابم 😅 از اون طرفم یکیشون اومده بوده توی هال نشسته بوده رو لوستر...!
غش نکنم واسه این فهمیدگی؟!! که فهمیدن من دلم تنگ فک و فامیلاشون شده اومدن پیشم 😍😍😍
خدایا خیلی گلی ❤
از دیگه آهنگای خاطره برانگیزم، آهنگای مرجان فرساد...پرتقال من...خونه ی ما... چشمای تمشکی ...
وای خدا... یاد مسیر خونه دانشگاه... و بر عکس دانشگاه خونه میوفتم... از اونجایی که صبحا همیشه دیرم بوده... اینو میذاشتم تا یکم آرامش داشته باشم... یادش بخیر... اون بازه ی زمانی ، زندگیم انگار خیلی روون و ساده بود... حالا چیزی وقت پیش نیستا ولی همونم جالب بود...
خلاصه که حکیم، شیخ فضل الله، همت ،چمران ،فلکه حکیم، دانشگاه آمیخته با این آهنگاس 😅
یه کامیون دیدم توی یه شهر کویری...زده بود کنار... داشت نماز میخوند... دلم رفت... چرا؟ نمیدونم چرا... بنظرم حرکت خیلییییی دوست داشتنی ایه...
حالا چرا دوگانه ام با این مساله؟
چون کسی که ضربه فوق العاده بزرگی رو به زندگی ما زد، یکی از همین افرادی بود که نماز سر وقتش ترک نمیشد... پسرش میگفت آدم باید اول نماز بخونه بعد ناهار بخوره! و در عین حال ، یک نفر رو توی زندگیم مد نظر ندارم که آدم موفق و درستی باشه و دین دار طور باشه!
خلاصه که نمیدونم این دل رفتنم رو واسه آدمای نماز خون ببینم، یا این چیزایی که از این آدما دیدمو!
یکی دیگه از آهنگایی که به تازگی برام خاطره انگیزه، ناصریا از ناصر عبدالهیه... با اینکه کلا نمیفهمم چی میگه...
ولی... اون روز جشن یلدا سال ۹۸ بود ... همایشی به اسم دنت تاک توی دانشکدمون... من از غارم بیرون اومده بودم و این جشنو میرفتم. اساتید از دانشگاه های مختلف میومدن از هدف زندگی و دندون پزشکی و مسائلی خارج از درس صحبت میکردند.
خیلی لذت بخش بود...بخصوص که از نظر من اساتید خودم و کلا اکثر اساتید رشته ی ما،انسان های فوق شریفی هستند.
اون روز قبل از سقوط هواپیما بود ولی بخاطر وقایع قبل از اون، هنوز غم توی دل همه بود. حجم بی انگیزگی اون روزا رو یادمه...
یادمه داشتم به یکی از بچه ها غر میزدم سر سهمیه ها و بعد فهمیدم طرف خودشم سهمیه ایه! و من بعد از ۶ سال نمیدونستم !
دو سه گروه از بچه های خودمون و دانشکده شاهد (گمونم )اومدن موسیقی زنده اجرا کردند.
یکیشون خوانندش یه پسر مو بلند بود که پشت سرش دم اسبی بسته بود با یه جلیقه ی کرمی... از منی که در واقع فارغ التحصیل بودم کوچیکتر بودن قاعدتا ... و من کلا واسه آدمای کوچیکتر از خودم اکثرا احساس: وای عزیزم با این سنش چقد فعاله و باحاله و اینا رو واسه گروهشون داشتم. همین ناصریا یکی از آهنگاشون بود.
چند روز بعد از اون روز هواپیما سقوط کرد و از ته دلم دیدم چقد غم امگیزه که همش غم داشته باشی... چون یهو رو هم تلنبار میشه... و غم دسته جمعی... غم عادی نیست... هولناک ترین نوع غمه ...
آره خلاصه این آهنگ منو یا. این وقایع میندازه... یاد یه شیرینی و بعد یاد یه تلخی بلافاصله متاسفانه...
واقعااا دنیا چرخ گرونه... یا من حس میکنم؟!
دیروز رفته بودیم یه باغی... هر چند وقت یه بار اگه بشه کلید اینجا رو میگیریم و میریم یه خوش میگذرونیم با خانواده...
بعد امروز اینستا مموری کرده واسم... یه عکس از ۲ سال پیش (دفعه قبلی که اینجا رفته بودیم که اصلاااا بنظرم نمیاد ۲ ساااااال پیش بوده باشه) ، که اونجا رفته بودیم و من عکس گذاشته بودم. قاعدتا روز قبل از امروز رفته بودیم و من روز بعد عکسشو گذاشتم ! و 😳
یارم امروز با دوستاش رفته بوده یه روستایی... مموری اینستا یه دوستاش یادآوری کرده که ۴ سال پیش هم همین روز اینا به همین روستا رفتن!
حق ندارم شاخ در بیارم ؟!
خدایا ... خودت روزای خوبمونو زیاد کن... در واقع روزایی که از شادی هی تو دلمون میگیم ایول خدا ... دستت درد نکنه... یا ایول خدا خیلی باحالی و ... رو زیاااااد کن... نه فقط واسه من ها... واسه همه ... ❤
واسه من بین تابستون ۹۸ تا تابستون ۹۹ ، انگار حذف شده... خاطراتم از تابستون پارسال ، اینقد واضح و روشنه ، انگار هیچی دیگه بینش رخ نداده...و خب نداده!
یه چند باری که یار اومد تهران و رفتیم تفریح خیلی مشخصه... بقیش که همش درس بود و جالب بود روز مثل چشم بهم زدن تمام میشد...یعنی صبح که بیدار میشدم کامل میدونستم همین الانه که ساعت بشه ۱ نصف شب...
چه سالی بود...
خدایا یادت نره مارو ها ❤
واقعا فرش چه دنیاییه...
اصن میشه توش گم شد... نمیدونم به خاطر خلق و خوی ایرانی هست که این قدر فرش به چشمم زیباس یا چی ... ولی واقعا فوق العادس...
از الان میتونم واسه فرش زندگی خودم ذوق داشته باشم 😅
قطعا چیزایی که الان میخوام بنویسم، اظهر من الشمس اند ولی دوست دارم بنویسم.
ازدواج خوب باعث میشه آدم حتی در تنها ترین حالت هاش هم، احساس خوبی داشته باشه...شاد باشه... بدونه که کسی هست ...
ولی ازدواج بد ... حتی با داشتن بچه های خوب ... واقعا یک disaster به معنای کلمه میتونه باشه... باعث میشه آدم حتی توی جمع شلوغ و دوست داشتنی خودش و خانوادش، حس تنهایی کنه. باعث میشه آدم به گزینه های قبلیش شاید فکر کنه ... و خب بار یه ازدواج بد روی دوش بچه هاست...
ازدواج کلا زوایای مختلفی داره. شاید از خیلی جنبه ها یه ازدواج موفق باشه ولی وقتی یه جنبه ی بولد وجود داره که توش مشکل هست، به سایر جنبه ها غلبه میکنه...
پیرو حرفای قبلیم با توجه به جمعیت خیلی خیلی جوانی که ما داریم... از ته دلم از خدا میخوام هممون (همه ی جوونا و نوجوونایی که شاید وبلاگ منو میخونن و کلا همه 😅) ازدواجای موفقی داشته باشیم... دلمون شاد باشه و تنمون سالم ❤
آرزوی سلامتی رو واسه همه ی همه... واسه مامان و بابا ها...واسه یارا ...واسه همسرا ...خواهر برادرا ... همه ی کسایی که نقش اول توی زندگی آدم دارن رو ، دارم...
واقعا خدایا هوامونو داشته باش ❤
دارم شاخ در میارم... از روزگار... از همه چی...
من یک سال اینستا گرام نداشتم... از هیچی از دوستام خبر نداشتم... چند روز پیش که چند تا دوستامو دیدم، یکی یکی بهم گفتند که کیا ازدواج کردند.خیلی ذوقشونو کردم و برام جالب بود.
یک دوستی دارم که در واقع نمیدونم اسمش رو میشه دوست گذاشت یا چی... در واقع من این دختر رو یک شب میشناختم. توی مدرسه راهنمایی ما برنامه ای تابستونا اجرا میشد تحت عنوان کارسوق. بچه ها طی یک آزمون هوشی انتخاب مبشدند و قبلا فقط مال شهر خودمون بود ولی اون سال از سایر شهرا هم اومده بودند و مدرسه شبیه اردوگاه طور شده بود. من دوم به سوم دبیرستان بودم. رشتم رو ریاضی کرده بودم وقرار بود سال سوم ریاضی باشم.من جزو مدرسین اون طرح بودم و روبیک یاد میدادم به بچه ها.
"ر"، المپیادی بود. شریف قبول شده بود و سال ۱ اش تمام شده بود.موهای بلند موج دار داشت. و بنظر من زیبا میومد.
اون شب اولین شبی بود که من تا ۷ صبح بیدار بودم. یادمه قشنگ روی وسیله ورزشیای مدرسه راهنماییم نشسته بودیم و حرف میزدیم. تعریف میکرد توی دانشگاه چیزایی دیدم که هیچ وقت ندیده بودم. میگفت مثلا یهو یه دختر به یه پسر میرسه و برای سلام احوال پرسی همو بغل میکنند و روبوسی میکنن. واسه ی منم خیلی غریب بود این تصویر.
زمان گذشت. ر مهاجرت کرد و پی اچ دی رو هم گرفت و توی یه شرکت فووووق معروف کار میکنه. اون موهای بلند رو هم کاملا کوتاه کرده بود. برام پستای اینستا گرامش بی اندازه جالب بودن. دختری که حالا کامل متفاوت بود از برداشتی که من ازش اون شب داشتم. خیلی راحت لباس میپوشید و با دوست پسر خارجیش زندگی میکرد. تمام تعطیلات توی canyon های متفاوت میرفتند. یوگا کار میکرد و شروع زندگیش با دوست پسرش رو با یه حلقه ی نامزدی ثبت کرده بود.
تماااااام کار های این دختر برای من جالب بود. واقعا تمامش...
صخره نوردی، رقص در جشن نوروز برای شرکت مورد نظر، پی اچ دی لایف و هزاران چیز دیگه.
وقتی برگشتم ایسنتا متوجه شدم که توی تفریحات فوق باحال فعلیش، همسرش نیست. رفتم توی پروفایلش... دیدم نه خب ...عکساشون هست پس بهم نزدن...بیخیال شدم...
امروز یه استوری گذاشته بود... از طرز برخورد همکارا و رئیس شرکت مذکور... که چقدر متشخص و همدردانه باهاش برخورد میکنند و فضلی ای وجود نداره.
شک کردم به کلمه ی grief... گفتم مگه چی شده... رفتم توی پروفایلش و یکم که گشتم...
آب سرد روی سرم ریختند... همسرش فوت کرده... پسر قد بلند چشم آبی مو بور... کاملا خارجی ...کاملا جوون...
یادم افتاد هر بار حرف خارج رقتن و مهاجرت میشد، تو ذهنم "ر"میومد. دلم میخواست یه زندگی مثل اون داشته باشم... همینقد آزاد و رها...
ولی چی شد؟
درست تمام پست ها استوری های الانش از شادی و تفریح لبریزه... از طبیعت و حرکات عجیب پره... ولی دلش...قطعا ...حال دلش خوب نیست.
چه درسی گرفتم؟
به طور بنیادی از اشتراک گذاشتن تمام لحظات زندگیم خوشم نمیاد. شاید اسمش ترس از چشم خوردن باشه شایدم نه... نمیدونم ... ولی خب به دهنم شیرین نیست این کار...
درس بعدیم که اتفاقا خیلی خیلی مهمتره ، حسرت نخوردن و نخواستن زندگی دیگرانه...
امیدوارم خدا به همه زندگی خوب بده...در واقع امیدوارم همه واسه ی زندگی خوب تلاش کنند و به نتیجه برسند... امیدوارم دل همه شاد باشه...
و اینکه به قول یه جمله انگلیسی:
every body is fighting a battle you know nothing about
عزیزدلم... اینا رو یه دقه اینقد فیلسوف وار نگو... بعد یادت بره... تو ذهنت نگهدار ...
مرسی ❤
هر وبلاگی میرم، یا درگیره یار، یا درگیر خواستگاره، یا درگیر یار پیشینه، یا درگیر کراشه!
بنظرم این حجن نشون دهنده ی جمعیت جوان مشتاق به زندگی جدیده... منتها اینقد روش های تشکیل زندگی تو فرهنگ ما متفاوت شده، هرکی یه مدلی درگیره!
از نظر من مخرب ترینش ، داشتن کراشه.... کراشی که ۲ ۳ یار حداکثر فهموندی بهش کراش داری روش و جواب منفی بوده(چه دخترچه پسر) باید بندازیش تو دسته آدمای معمولیت وگرنه ضربه میبینی...
یکی از دوستای صمیمی خودمو سر همین قضیه از دست دادم. نمیدونم چطور کسی که ۲ بار جواب منفی شنیده ، به امید جواب مثبت میاد تو اکیپی که کراشش هست... ۵ سال کراش رو تو ذهنش نگه میداره ... و خب وقتی طرف یار پیدا میکنه، به شدت بهم میریزه...
قطعا من حالش رو درک نمیکنم... ولی کراش داشتن مخربه...
امروز رفته بودیم سر مزار ها. یکی از اقوام ، دخترش سرطان گرفت پارسال و آذر ماه فوت کرد. ۲۷ سالش بود. مامانش خیلیییی بی تابی میکرد و من واسه ی مراسم ها نرفته بودم و این بار بار اولی بود که میدیدمش.
مشخص شده که علت مرگش درربرگه ی گواهی فوت ثبت شده: ویروس ناشناخته ... و الان که کرونا اومده با توجه به عکس های ریه اش و این صحبتا، متوجه شدند کرونا بوده...
داشتم دلداری میدادم مامانش رو... حرفی زدم که سریعا ازش پشیمون شدم... (این قسمت از روز جزو همون قسمتیه که توی پست قبل گفتم دچار دپرشن شده بودم) ... گفتم نگاه کنید چقدر همه جا رو نا امیدی فرا گرفته... همه جوونا نا امیدن... حتس شاید آدم فکر کنه نباشه بهتره! ... اینو گفتم و بلافاصله حرفمو پس گرفتم...نمیدونم چی گفتم ولی تو دلم داشتم میگفتم خدایا چرت گفتم ببخشید! قدرت کلام ...قدرت ذهن و تفکر... بالاس... و کسی که بتونه ذهن و کلامشو کنترل کنه و مثبت باشه، به عقیده ی من احساس خوشبختی بیشتری داره... نه که از مرگ بترسم، ولی از خدا میخوام عمر به اندازه خودم بهم بده... لذات این دنیا رو تجربه کنم ، شادی کنم، زندگی کنم، و بعد وارد اون یکی دنیای خدا بشم. به قول مامانم خدا واسه ی هیچ کس مرگ بی وقت نخواد...
خلاصه که خدا تو از دل ما خبر داری... ببخش اگه گاهی یهو یه چیز بدی از ذهنمون میگذره یا اگه یه حرفی یهو از دهنمون میپره...
قطعا پایه ترین و باحال ترینی ❤
پسر داییم چند وقتیه خیلی کتاب میخونه و واقعا خیلی خوب برامون موضوعاتی که خونده رو شرح میده. حتی گاهی نیاز به وایت بورد داره که سخنرانیشو تکمیل کنه.
راجع به خیلی چیزا صحبت میکنیم. وجود خدا، پیدایش ادیان، زندگی ، هدف زندگی، ابهام آینده، نداشتن انتظار از دیگران .. واقعا همشون خیلی بزام دل نشین و جذاب اند
(یه موضوع جالب برام اینه که یار ، بدون اینکه این کتابا رو خونده باشه، در جریان اکثرشون هست.)
نظر خود من در ارتباط با وجود خدا اینه که فکر میکنم ، آدم های با خدا ، آدم هایی با آرامش بیشتر هستند. با خدا بودن رو صرفا ایمان به وجود خدا و حضور قدرت لا یتناهی در دنیا میگم. خودم این موضوعو امتحان کردم و واقعا ایمان به حضور و وجود خدا، مثل معجزه ی درونی میمونه.
برام جالبه که در برابر سوال: از زندگی چی میخوای؟ من جواب دادم آرامش ... و بعد که باز یار حرف زدم، اونم یکم فکر کرد و گفت آرامش...ولی خب نظر پسر داییم این بود که از زندگی نباید چیزی خواست... باید در زندگی ساخت...
ابهام در آینده برای همه هست. راه کنترل استرس و اضطراب ، توانایی کنار اومدن با ابهام هست. باید ابهام رو بپذیریم و خودمونو هلاکش نکنیم. بنظرم این موضوعو اگه با ایمان به خدا محلوط کنیم، چیز خوبی از آب در میاد و اون آرامش مد نظر حتی با وجود ابهام، حاصل میشه.
انتظار از دیگران ... مثلا توی رانندگی... اینکه میپیچه جلوم و من عصبانی میشم علتش اینه که از همه انتظار دارم خوب رانندگی کنم در صورتی که این درست نیست. من باید خودم درست رانندگی کنم. همین موضوعو، عینا یار برام گفته بود و توضیح داده بود نباید در همچین مواقعی عصبی بشم .
خلاصه که درسته که وسط روز ، به خاطر شنیدن منفی شدن رشد جمعیت ، دچار دپرشن شدم ولی این حرفا امید به زندگی رو در من بالا برد 😊
امروز رفتم آرایشگاه... هم موهامو کوتاه کردم. هم هایلایت کردم جلومو. ابروهامم با یه حساب سر انگشتی از آبان پارسال برنداشتم 🙄
فعلا چون رابطه ابرو با شخص آرایشگر خیلی نزدیکه، نرفتم. عکسای گلشیفته رو هم دیدم، دیگه یه دل شدم که عزیزم بیخیال :))
به نشانه ها تا حدودی اعتقاد دارم...
سالی که واسه کنکور میخوندم، یه نفر واسه بابام کادو کتاب آورده بود. دیوان شمس و بوستان سعدی، و یه حافظ گنده.
دیوان شمس و بوستان سعدیش، بالاش ارم ۲ تا دانشگاه خورده بود. یکی مک گیل کانادا، یکی دانشگاه تهران... اون موقع من مک گیل کانادا رو رفته بودم.یه لحظه به این فک کردم که ، شاید این ۲ تا دانشگاه هایی هستند که من باهاشون خاطره خواهم داشت و اونجا خواهم رفت.
ولی کلا تو باغ رشته و دانشگاه نبودم. فقط میخوندم...با هدف اینکه بهترین خودم باشم و بعدا از نخوندنم حسرت نخورم. تمام شعار ذهنیم این بود که بهترینه خودت باش.
زد و من دانشگاه تهران قبول شدم. من واقعا اصلا در جریان رشته و دانشگاه ها نبودم. و برام خیلی جالب بود این هم زمانی.
الان یه نشانه دیدم. حین خوندنمم دیده بود. آیا نشانس واقعا!؟ آیا مرتبط با رشته مورد علاقه و دانشگاه محل تحصیلمه؟
خدا میدونه 😊
امید به خدا...
همون خدایی که به یه مرد توی کما گفته:
تو همیشه مورد علاقه و عزیز هستی
هیچ چیز برای ترس وجود ندارد
تو نمی توانی کار اشتباهی انجام دهی
امروز رفتم دندون پزشکی!
۷ بالام پوسیده بود... از قبل از کرونا میدونستم.عکسم گرفته بودم ولی قشنگ همون شنبه ای که علنی اعلام شد کرونا اومده ، وقت دندون پزشکیم بود. زنگ زدم کنسل کردم و کلا با توکل بر MI Paste ، پوسیدگیو کنترل کردم مثلا!
با خانم دکتر راجع به تخصص صحبت کردم. در وهله اول توصیش به مهاجرت بود 🙈 به کدوم دیوار سرمونو بکوبونیم وقتی مملکت خودمون جای جذابی واسه زندگی هست ولی متاسفانه با تریلی از روش رد شدند!؟
خلاصه که... پوسیدگی دیستولینگوالش خیلی عمیق بود. شکر خدا به عصب نرسید. وقتی دکتر گفت اوکی عه ترمیمیه... گفتم خب خداراشکر ... گفت یکیم از طرف من بگو که الان هیچ توانایی واسه اندو نداشتم 😅
از همین تربیون از تمام بیمارایی که براشون کار کردم و احیانا گفتم: بیحسی ما که درد نداره ، سر سوزنش خیلی باریکه و این صحبتا عذر میخوام... بی حسی امشبم درد نداشت ولی واقعا حس تزریق بی حسی، حس یه جوری ایه!
یه استاد جنین شناسی داشتیم، میگفت شما فکر کنید من وقتی بچم داشت به دنیا میومد و پشت اتاق عمل بودم، چه حسی داشتم. از تمام آنومالی هایی که بچه میتونه داشته باشه آگاه بودم و دلم مثل سیر و سرکه میجوشید... احوال من در دندون پزشکیو داره... از تمام مراحل آگاهم و توی مدت برداشت پوسیدگی همش ترس اکسپوز دارم... که شکر خدا نشد 😅
دوست دارم آهنگای خاطره بر انگیزمو ثبت کنم.
قبله ابی... یاد اون روز میوفتم که با بچه ها از ۷ چشمه جاده چالوس بر میگشتیم. دقیقا وقتی از جاده کرج اون پیچ به سمت همت رو رد کردم و وارد همت شدم، ماه کامل بود. داشتیم فریاد میزدیم و میخوندیم و قبله داشت پلی میشد 😊
اون روز جونم در اومده بود از این حجم از رانندگی توی شب و جاده چالوس ... اونم بعد از اون همه آب بازی... رفته بودیم تا دهاتی و برگشته بودیم. دو تا ماشین.... من و یارم راننده بودیم... خدا رحم کرده بود ...سنگ از کوه افتاد پای داداش یارم !
ولی خیلی خوش گذشت... از خاطرات قشنگمه اون روز و این آهنگ 😊
دکتر هاش (مخفف شده 😅) ، استادیار جوان بخش جراحی دهان ،فک و صورت.
اولین باری که اومد سر کلاس تئوری یادمه. با خودم گفتم یعنی دانشگاه تهران اینقد استاد کم داره که رزیدنت میفرستن سر کلاس 😅 بعد نگو استاد بودند.
بعد ها حس کردم اگه امید به خدا خودمم به همین درجه برسم، احتمالا همین حس رو نسبت بهم خواهند داشت😅
خلاصه...دکتر هاش واقعی یکی از گوگولی ترین استاد های ممکن در دانشکدس. یه دختر جوان ریز نقش ولی بسیار با اعتماد به نفس و بسییییییار عالم! یعنی این حجم از علم و تجربه آدمو ناخودآگاه جذب میکنه.
اینقد دکتر هاش خاکی هست که رفته بودیم دانشکده برای که دندون مامانم جراحی داشت، منو استاد دیده میگه: بببه... استااااد... اینجا چیکار داری؟
من : 😅😅😅گفتم استاد واسه مامانم میخواستم مزاحمتون بشم ... گفت چی؟؟؟؟؟ پاشو برو ست بگیر خودت جراحی میکنی 😁
بولد ترین خاطرم از دکتر هاش ، وقتی بود که داشتم یه دندون میکشیدم و کجوشده بودم... کمرم درد گرفته بود... اومد گفت: نگار این چه وضع وایسادنه... کمرت صاف باشه... گفتم استاد کمرم گرفته... همین که اومدم صاف شم دیگه کلا قفل کردم! عضلات بین دنده ایم گرفته بود و تنفسم هم سخت شده بود. زیر بغلمو گرفت رفتم رو یه تابوره نشستم. یارم هم رفت کار دندون بیمار رو تمام کنه...
یکم منتظر شدیم...کمر منو ماساژ داد استاد🙈 خوب نشدم... با تابوره منو کشوند برد توی کلاس بخش... دکتر " بش " کلاس داشت... کلاسو تخلیه کردند واسه من... همونجوری با تابوره بردنم دم تخت... دکتر هاش بهم دیازپام زد! بهم گفت سعی کن نخوابی یا اگه میخوابی کسی حواست بهش باشه...
یار منو میخواست برسونه خونه... نگران شده بود... برگشت بخش از استاد پرسید چقد وقت حواسمون جمع باشه؟! روز بعد دکتر هاش بهم گفت چه دوستای خوبی داری نگرانت میشن ...
......
دکتر هاش توی کلینیک ویژه کار میکنه. فرزاد و مرآتی ، بعد از ظهرا میرفتن دستیارش بودند. اینقد بهشون نزدیک بود و به سبب نزدیک بودن ما به فرزاد ، خاطرات کلینیک ویژه انگار واسه ی ما هم هست. فرزاد نعریف میکرد شب که پیش میومده ، دکتر هاش سر راه بچه ها رو میرسونده و هر بار سوار ماشین میشدن آهنگ دلبر ابی رو ماشین بوده و دکتر هاش این آهنگو خیلی دوست داره. به همین خاطر وقتی دلبر رو میذارم، بخصوص قسمت: آی دلبرم آی دلبر ... ای از همه عزیزتر... ای تو مرا همه کس ... داشتن تو مرا بس...
قلبم میره سمت دکتر هاش...
به شدت دلم براش تنگ شده و یه جوریه که اصلا نمیدونم چطور باید احساساتمو بروز بدم نسبت به استادام...کمترین کاری که میتونم بکنم اینه که خاطره هامو باهاشون جاودان کنم تو ذهنم.
اون بار که دیده بودمش تا بیام برم ، صد بار باهاش دست دادم :)) دلم میخواست بغلش کنم بگم چقدر الگو عه واسه هممون ... چقدر هممون عاشقشیم.
البته دوست عزیزی لطف کرده بود بهش گفته بود استاد تمام پسرای ورودی ما رو شما کراش دارن😐
و در آخر بگم بخاطر تشابه جسمانی با دکتر هاش، و حتی شباهت شکلی ، خیلی دوست دارم شخصیتی هم مثلش باشم. بخصوص در زندگی حرفه ای. حجم اطلاعات و اعتماد بنفسشون فوق العادس 🥰🥰🥰
خدا حفظش کنه ❤
یه قسمت بزرگی از احساس خوشبختی آدم از همنشیناش تامین میشه. همنشین غیر از دوست و همسر شامل خیلیای دیگه میشه. مثلا استادا... مثلا کارکنان دانشگاه... دستیارا ... مدیر مطبی که میری کار میکنی و ...
خدارا هزار مرتبه شکر در اکثر موارد فوق من خودمو خوشبخت میدونم.
بخصوص دوست و یار و استاد...
بنظر من استادای ما دوست داشتنی ترین استادای دنیان...
دوست دارم هر بار خاطراتی از دانشگاه رو اینجا بنویسم ... اینقد قندن خاطراتم واقعا یادشون میوفتم دلم میخواد برم خودمو پرت کنم پایین که گذشته!
اینو بگم تو دانشکده ما قاعدتا دانشجو ها رو باید به صورت : دکتر ... (فامیل شخص) صدا زد. چون ما بالا سر بیماریم بالاخره و خب یکم باید رعایت کرد.
ولی خب من نمیدونم چه فازی بود ، همه استادا منو به اسم کوچیک صدا میکردن. اصن یه اوضاعی بود... ولی قند تو دلم آب مبشد از این اتفاق...
عجبیه...
خیلی وقته نماز نمیخونم... به مرحله ای رسیدم که میگم نکنه قسی القلب یا یه چی تو این مایه ها شدم...چون وقتی نماز هم میخونم حس میکنم همه چیز نادرسته و بر پایه ی یه سری دغل کاری بنا شده...
خدای ما مهربونه و راه های رسیدن بهش زیادن...
یه مدت میخواستم سر هر اذان بشینم ده دیقه با خدا حرف بزنم. چرا عملی نشد نمیدونم.
گفتم الانم نماز خوندنو از سر بگیرم، حس اینو دارم که دارم گول میخورم!
خدایا مسیر مهر و عطوفت دوطرفه رو بهم نشون ... بین من و خودت منظورمه ❤
اولین باری که دلم میخواست زمان برگرده عقب ، دوم راهنمایی بودم. قرار بود معلم ریاضیمون یه امتحان سخت بگیره و گفته بود گروه های دو تایی تقسیم شیم. تعداد نفرات فرد بود. من خودم داوطلب شدم که تکی امتحان بدم چون به غایت ریاضیم خوب بود.
اما امتحانو خوب ندادم. نمیدومم واسه چی ولی خب احتمالا تعدا سوالات زیاد بود و من تنهایی از پسش بر نیومده بودم.
تا آخر اون سال تحصیلی ... دلم میخواست زمان به روز قبل از امتحان برگرده و من نگم که تکی امتحان میدم. زمان برنگشت.
شاید ۱۳ سال از اون موقع میگذره. الان این قضیه اتفاق مهمی نیست.
ولی الان دوباره دلم میخواد برگرد روز قبل از امتحان تخصص. دلم میگیره... اشکم میاد وقتی یاد سوالایی که غلط زدم میوفتم. به قول یار ، شاید نتونستم تواناییمو به نمایش بذارم.
نمیدونم...امیدم به خداست. خدایا غر نمیخوام بزنم چون به حکمتت معتقدم.ولی خب تو عادلی ...یه جوری باید ذره چشم بگیری ازم به خاطر وقتایی که تلف کردم... شابد از نظر بقیه اتلاف وقت نبود ولی بقیه مهم نیستن.خودم و خودت میدونیم چی اتلاف وقته چی نیست!
۱۳ سال دیگه این موقع این قضیه دیگه مهم نیست.
سیستم عشق و علاقه به بنده ها رو واسمون پیاده کن و هوای همه رو داشته باش ❤
به مامانم میگم این مداد رنگیا رو نمیدونم چیکار کنم... از یه طرف به دردم نمیخورن... از یه طرف فابرکاستله 😁 حیفه خب بندازم بره...
میگه : نه نگه میداریم . دو روز دیگه بچت میاد باید بذاریم جلوش نقاشی بکشه... اگه میدونستم اینقد زمان زود میگذره، عروسکاتم نگه میداشتم واسه خونمون :)))
تالا از این زاویه نگاه نکرده بودم به قضیه 😁
حقیقتی که وجود داره اینه که، من تا قبل از ورود به دانشگاه نمیدونستم حسادت چه شکلیه! با اینکه الان که نگاه میکنم میبینم اکثر دوستای اون زمانم ، از خانواده های فوق مرفه بودند و خیلی اوضاعشون خوب بود. ولی حسادت معنایی نداشت. همه زندگیمونو میکردیم.
بعد توی دانشگاه متاسفانه خیلی ریز ریز درون من رخنه کرد. میدیدم چطور پشت سر کسی میشه حرف زد... میدیدم چطور رفتار و لباس و طاهر یه نفر به چشم بقیه میاد و از یه جایی به بعد به چشم خودمم میومد.
الان بیشترین چیزی که به چشمم میاد، روابط ادماس. به طور خاص، ازدواج آدما. مثلا یه عکس میبینم و مدت ها در گیرشم. دوستاییم که ریاضی بودن و الان ایران نیستند، خودمو جاشون متصور میشدم.
یه دوستی دارم که بسیار مرفه بودند ولی اینقد خاکی که من بعد از ۹ سال که میشناختمش ، سال پیش دانشگاهی فهمیدم مامانش دکتره.همین دوستم یه ازدواج خیلی موفق داشت و رفت آمریکا. داشتم عکساشونو میدیدم. یه جای سر سبز با یه عالمه کوه سبز بود. دلم خواست. شاید باورش سخت باشه ولی ۲ ۳ روز بعد ، خیلی اتفاقی من هم همچین جایی بودم. یه عالمه کوه سبز با یه منظره بی نظیر!
خدا حواسش به ته دلمون هست.
خلاصه... الان باز یه عکس دیدم از یکی دیگه از دوستای دبستان دبیرستانم. اونم دندون پزشکهو البته خیلی مرفه. با یه پسر خوشتیپ قد بلند و دندان پزشک ازدواج کرده.
خدایا چرا اینجوریم؟ چرا همش دارم تو ذهنم مقایسه میکنم؟
مگه جز اینه که یار من خیلی ماهه؟
خلاصه که دچار مشکلات مغزی میشم گاهی.
همینه که میگم از اینستا بی زارم. شاید چون طرفیتم اومده پایین و اینجور چیزا خیلی میره تو ذهنم!
والا همه از برخورد انگشت کوچیکه ی پاشون به لبه ی مبل شکایت میکنن... من از وقتی یادم میاد ، انگشت وسطیم به در و دیوار و مبل میخوره! 🥴 حتی مکانسیمش برا قابل درک نیست ... 🙄