صحبت خانه ی ذهن

دوست دارم در ۱۰ سال دیگه اینجوری بشم...

مطب داشته باشم... از این مطبای جینگولیه کودکان... مجوز آرامبخشی هم گرفته باشم 😅 ... بعد دوست دارم همش با این خطی که دارم یاد میگیرم بنویسم و خوش خط خوش خط باشم... دوست دارم پیانو رو از نو شروع کرده باشم و تو فکر شروع هنگدرام باشم... دوست دارم بسیار هم ورزشکار شده باشم و هیکل درست 😅 دوست دارم ۲ تا بچه داشته باشم ... البته خیلی چیزای دیگم دوست دارم ولی الان این حس بم دست داد که اینجوری دوست دارم بشم😅

پ.ن: نگاه کن چقد باید برای هر کدومش تلاش کنی.... تلاش کن 😊

خود کنترلی کار خیلی سختیه... از چندین سال قبل تلاش کردم در راستای قضاوت و غیبت نکردن... توی یه برهه ای خیلی موفق بودم و یه برهه هایی از دستم در میره...

ولی این کنترل فقط در بروز بیرونیه قضاوته...منظورم اینکه کنترل میکنم قضاوتم نسبت به کسی رو بیان نکنم... به زبون نیارم ... به چشم دیدم مهم نیست چقد زمان میگذره ولی خدا همون چیزی که تو "من" کرده بودی...غیبت کرده بودی...قضاوت کرده بودیو میذاره توی زندگی خودت...

ولیییییی....

ولی قضاوت های درونی رو باید چه کرد؟ اونو نمیتونم کاری کنم... اینکه اگه چیزی دیدم اصلا توی ذهنم قضاوت نکنم... چیزی نگم به خودم ... یعنی نه تنها بیان نکنم...بلکه درونم هم به فکرش نرسه که بخواد بهش بپردازه! ... چون دیدم خدا تو این شرایطم باز یهو میندازه تو دامن آدم... انگار میگه تو نباید حتی توی دلت کسیو قضاوت کنی... یا من کنی...

راهکاری دارید ؟ پیشنهادی باشه خوشحال میشم بشنوم 😊