صحبت خانه ی ذهن

یعنی میگی باور کنم این آخرین شب خونه مامانم ایناست؟

درسته هفته بعد برمیگردیم و تا آخر سال هر هفته آخر هفته ها هستیم ولی خب چیزی از داستان کم نمیکنه

اگر بهش فکر کنم گریم میگیره اگر فکر نکنم راحت میگذره

در واقع دیگه الان من یه آدمی هستم با یک زندگی کاملا مجزا ...

پ.ن : خداحافظ ناخن های بلند و سلام بر پیانو!

پ.ن ۲ : میون این همه مشغله، اصلا فرصت نکردم ذوق کنم برای آرزوی چندین و چند سالم

به شرایط فوق سرماخوردگی ، تب ضعف و بیحالی رو اضافه میکنم

زندگی حس عجیبیست که یک مرغ مهاجر دارد

پ.ن : ترکیب اسباب کشی ، خرید جهاز، پی ام اس ، رفتن علی به جنوب، استرس درآمدش ترکیب عجیبیه .

به خودم حق میدم ... حق میدم گریم بگیره ... بازم هر سری میشه که فکر میکنم به ۱۲ ساعت رانندگی، ملکی و شهبازی میان جلو چشمام . یعنی میشه اینا بیان تو فکرم و تو دلم براشون دعا نکنم به شرایط مشابه دچار بشن!؟

دارم برای آرامش داشتن ، در لحظه زندگی کردن، دست و پا میزنم. همش دارم به خودم یاد آوری میکنم و در ادامه به این فکر میکنم که اگر این کار رو نکنم تلف میشم. زیر بار استرس له میشم

پروسه ی ساده ای نیست. کل وسایل باید تا هفته دیگه آماده بشه که با خاور بفرستیم بجنورد. حس خجالت دارم که چرا مامان بابام باید وسایل رو بگیرن؟! هیچ جوره هم زیر بار این نمیرن که آقا من خودم میگیرم به مرور زمان ، اصن نیاز به این همه داستان نیست . فراموش نمیکنم که چقدر اصرار کردم که فرش دستبافت نمیخوام! و بابام هنوز دلش پره و راضی نیست به ماشینی ولی دیگه اینو کوتاه نیومدم . دیشب بم میگه یه چیزی بگیر که بشه بهش گفت فرش :)) اینا چیه میپسندی :))

وقتی زندگی خودمو از دید یه آدم دیگه میبینم ( همین حالتی که اینجا مینویسم) یه نگرش دیگه پیدا میکنم. نیمدونم یه جهان بینی دیگه به آدم دست میده انگار.

خلاصه که همین

کارت نظام پزشکی با عنوان متخصص دندان پزشکی کودکان رو هم امروز تحویل گرفتم :)

الان توی یه آرایشگاه خیلی خفن نشستم

اساسا هیچ نظری ندارم

میگه موهات چه شکلی باشه؟ نمیدونم هر چی بنظر شما قشنگه

الان نوبت میکاپه بازم نظری ندارم. بهش میگم یه انسان صفر کیلومتر توی مسائل آرایشگاهی هستم

اصلا از آرایشگاه اومدن خوشم‌نمیاد. هیچ قسمتیش برام جالب نیست. و خب به جز مراسم ها که باید به صورت و مو رسید دیگه نمیرم .

مراسم قبلی موهام پسرونه بود. آی راحت بودم. خودم سشوار زدم خودم آرایش کردم اینقدرم خوشگل شدم.

الان موهام پسرونه ی بلنده :)) باید یه حرکتی میزدم .در ضمن جاری هم هستم .

همین

دوستان و عزیزان و رهگذران ،

پلتفرمی رو میشناسید که همینجوری آنلاین باشه اما وقتی داخلش نوشته ای مینویسیم، کسی به جز خودمون نتونه بخونه؟

مثلا وبلاگی باشه که به جز خودم کسی دسترسی به مطالبش نداشته باشه؟

اینا صبح نوشته بودم اما ثبت نکرده بودم :

لعنت به شک

لعنت به چیزی که تورو محکم نگیره و شل باشه و مدام نگران باشی از افتادن.

بابت خونه ای که گرفتیم چون خیلی گرون بود و چون کمداش کم بود دیشب شک افتاده بین مامان بابام و الان بابام بهم میگه میخوای برم بجنورد اون قرارداد رو فسخ کنم و یه خونه دیگه بگیرم؟ بعد بابام پیشنهاد میده میخوای تو انتقالی بگیری رشت با اون دختر جابجا کنی و بعد علی بیاد پیش تو؟

میگم نه جفتش نه. اون خونه رو دوست داشتیم. میگم ما گفتیم بجنورد اوکی که جدا نباشیم. و اینا رو میگم اما تو دلم ولوله میافته.

.....

الان ولی، آرامش دارم. یه دلیل عمدش رفتار علی عه. واقعا چجوری میتونه اینجوری خوب باشه؟ خدایا حافظش باش

سرمای بدی خوردم. در واقع وقتی بجنورد بودیم سرما عه رو کم کم خوردم و گلوم کم کم درد میکرد ولی بروز آنچنانی نداشت.امروز اما آبریزشم شروع شد. هیستامینه که داره از چشم و دماغم فوران میکنه .

فردا میریم شمال. پسفردا عقد هست . یعنی اگر محمد میخواست یه جوری عقدشو بندازه که برای ما بدترین موقع باشه، این قدر دقیق نمیتونست هماهنگ کنه 😶

خونه ای که گرفتیم ۲ دست مبل میخواد وگرنه خیلی خالی میمونه. مامانم اینا که برامون یه مبل کلاسیک از این فرانسویای خوشگل که خیلی سادست گرفتن و علی گفت ۲ ۳ ماه دیگه که دستش باز تر شد میتونه یه مبل ال بگیره . خودمم که فعلا آه در بساط ندارم ( چقدر عجیب و بده که پولی از خودم دیگه ندارم و همه پولام تمام شده و دارم سر کار نمیرم و این کامی ندارم. انشالله توی بجنورد این قضیه کاملا بهبود پیدا میکنه و خجالت جیبم در میام ) . بابام گفته که ال رو برامون میگیره بعدا علی باهاش حساب کنه که وسایل فعلا تکمیل باشه و نخوایم بعدا دوباره پول باربری بدیم تا بجنورد .

روند ذهنی و حرفای دلم چیزای دیگست. عجیبه که نمیتونم بنویسمشون‌.

باید بتونم مثبت نگاه کنم . باید بتونم قوی باشم و لذت ببرم و نترسم .

خدایا کمکم کن

۱.یه حالت آتیشی درونم بود. اون زمانی که بعد از ۱۲ ساعت توی ماشین بودن رسیدیم تهران.

که چرا باید ما رو بندازن بجنورد! تو دلم میگفتم فردا زنگ میزنم ملکی فحشش میدم‌. اون دختر بیچاره ای که از مشهد فرستادین گیلان رو میفرستادین بجنورد و ما رو میفرستادین گیلان چی میشد؟ بش میگفتم امیدوارم دخترتو بفرستن اسفراین بفهمی راه دوری چطوره!

یه وقت یکی هست مهاجرت میکنه میره یه جایی شاید چندین سال بر نمیگرده پیش خانوادش اما این انتخاب خودشه‌. هر چی دور هر چی سخت خودش خواسته‌‌.

۲.الان برای رفت و آمد خیلی داستان داریم. علی هر ماه باید بیاد چون تهران بیمار داره‌‌. بچه باید هر ماه سمت جنوب هم بره.

۳.اولین خونه ی دونفریمون رو گرفتیم. تو بجنورد. خیلی عاشقش شدیم. اما الان که دقت میکنم میبینم کمداش خیلی کمه . و میبینم به قولی بی دست و پاست. من عاشق نور خونه شدم. ۲ دهنه پنجره ی بزرگ از طبقه ی ۳ . عاشق نور نشم یعنی؟

توی ذهنم تمام ذهنیت مامانم مرور میشه که اگر کمد دار باشه خونه تو خودت اعصابت راحت تره . خودت راحت تری.

۴. این وسط پس فردا باید بریم شمال برای عقد برادر شوهرم. واقعا زمان بد تر از این میشه!؟ وسط این همه کار و مشغله ی فکری؟!

۵. یخچال، فرش، لوستر مونده. به مبل ال هم میخوایم بگیریم.

۶. چقدرررررر درس خوندن راحت تر بود. یعنی اون روزای درس خوندن واسه بورد الان میان تو ذهنم که چه ریلکس فقط حفظ میکردم! الان هر قسمت از بدنم یه قسمت کشوره! خودم تهرانم، مغزم بجنورده، دلم شماله تو عقد!

خدایا میبینی چه بنده ای هستم؟ با اینکه میدونم حکمتی توش هست و میدونم انتهای دو سال میگم خوب شد اومدیم بجنورد ولی غر میزنم. غر میزنم چون در حقمون ظلم شد. همه دوستامون افتادن تهران اطراف تهران. ولی بازم شکرت. لطفا حافظ سلامتیمون باش توی این مسیر .

همین‌

دلم میخواد ۱ هفته بیکار و علاف باشم . توی خونه ی قشنگم بشینم به بازی نور تو خونه نگاه کنم و به هیچی فکر نکنم

هر آدمی مياد و یا از ابتدا توی زندگی ما هست، داره یه چیزیو یاد میده‌ که به درد این زندگیمون میخوره

اگر انسانی توی زندگی هست که رفتارش یه باگی داره و مداوم این رفتار رو میبینم ، علتش اینه که باید یه درسی رو مدام یاد بگیرم. مدام یاد بگیرم فلان شکل نباشم و تا این موضوع در من نهادینه نشه و یادش نگیرم ، هی مشکل اون طرف به چشمم میاد‌.

یه کتابی بود خونده بودم نیمه تاریک وجود، میگفت اگر چیزیو توی کسی میبینید، چون اونو توی وجود خودتون دارید متوجه اون مشکل میشید .

خودم دیدم از یه جایی به بعد یه رفتار خاص رو فقط بهش نگاه میکنم. حرص نمیخورم، اعصابم خورد نمیشه، از کوره در نمیرم... فقط نگاه میکنم. این یعنی دیگه این رفتار رو یاد گرفتم و دیگه میتونم از کنارش رد شم.

#مامانم #بابام

وقتایی که لحظات حساس زندگی هستند، هر لحظه حضور خدا رو خیلی پر رنگ حس میکنم.

اون جور بازی ای که چیده خیلی باحاله. قشنگ مشخصه خدای خودمه ... هر لحظه رو جذاب و حساس ولی دل نشین چیده...

بابام اصرار داره کاری که ۱۰۰ درصد نشده به کسی نگم. نمیدونم چقدر قبول دارم این موضوعو ... انرژی آدمی که حرفو بهش میزنی خیلی مهمه تو این قضیه ولی تو نمیدونی هر کی چطوره .

همیشه ...چه حساس باشه لحظه ی زندگیم چه نباشه، خودمو سپردم دست تو ... و راضیم و این کارو تا ابد ادامه میدم ♥️

تا حالا توی شهر به این خلوتی نبودم!

به قول بابام ما که اینقد خانواده ی سفری ای بودیم هر جا بگی رفتیم الا همین بجنورد و دفعه اولمون بود وارد این شهر میشدیم.

از خلوتیش اینجوری بگم که تو مشاور املاک گفتیم : امروز چون تعطیل بود شهر خلوته ؟ گفت نهههه بجنورد همیشه همینه 😅😁🤦‍♀️

دنبال خونه میگردیم... اینجا راحت میشه با قیمت خوب خونه پیدا کرد ولی بد موقعی از سال هست. دلمون میخواد خونه نو بگیریم . داریم جهاز میاریم اینجا. یعنی باید صبر میکردم بعد از طرح زندگی رو شروع میکردم؟ نه واقعا... پا در هوا تا کی!؟

امیدوارم فردا یه خونه خوشگل و خوش لوکیشن پیدا کنیم و به عنوان اولین خونه ی مستقل ما ، معرفیش بکنم 😊

ساعت ۱ ظهر با چک کردن دوربین های مسیر فیروزکوه و تماس با ۲ تا رستوران بین راهی ! تصمیم گرفتیم وارد جاده بشیم

گردنه گدوک عجب گردنه ای بود !

و الان گرگانیم... من ، علی و بابام... چقدر مامانم دلش میخواست بیاد ولی خب واقعا نمیشد و من ترسیدم یهو برای اون روزای اصلی که قراره وسایل رو بیاریم ، مدیرش نذاره بیاد.

الان سامانه ۱۴۱ زده که آشخانه به بجنورد دچار انسداد شده امروز. امیدوارم تا فردا صبح که برف قطع میشه، جاده رو هم باز کنند که ما بتونیم راحت بریم بجنورد.

خیلی جالبه همه چیز رو سر موعدش میبینی ، میخونی...

الان که دلشوره دارم برای مسیر ، اینو دیدم : همان خدایی که تو را تا اینجای راه اورده، راه را تا آنجا هم برایت روش خواد کرد

بعد میگی چرا میگم خدا دوست خوب منه؟ 😊

خدایا حکمتتو شکر

یه ساله همه منتظر برف و سرما ایم... صاف امروز که ما عازم بجنورد بودیم این داستان پیش اومده 😅 فیروز کوه جاده مناسب نیست... محور دامغان سمنان کلا مسدوده 😅

پ.ن : گفته بودم جملات کلیدی این چند ماهم : جهاز، جایابی ، عقد برادر شوهرم هست. همشون با هم فشرده تر شدن افتادن تو این هفته. نتیجتا قرار بود بربم بجنورد خونه رو بگیریم ، برگردیم و بریم شمال برای عقد و بعد بریم فرش و اینای جهاز رو کامل کنیم.

با بارش برف فعلا فقط عقد رو میتونیم بریم 😅

آره راست میگن

یار خوب تمام ماجراست

اما ۳ جفت یار خوب هستن که تمام ماجران:

یار و من

من و من

مادر و پدرم

و هر کدوم لنگ بزنه ، غم داری ... این نظر منه 🫠

توی یک هفته ی اخیر بعد از اون تماس اجباری برای بجنورد ( البته دو هفته بعد از اون تماس ) شروع کردیم خودمونو به در و دیوار زدن ... اینور اونور رفتن و نامه گرفتن و سعی در پارتی انداختن که ما رو بجنورد نندازن ...

۷ تا شهر دیگه هست که اعلام نیاز همزمان برای رشته های ما داره... و همشون خوبن ...همه...

دیگه دیروز آخرین روزی بود که دوباره ۸ صبح وزارت بهداشت بودیم...بعدش مجلس و اینا داستانا و هیچی عوض نشد...

فقط امکان داره اون نامه ای که دادیم به مسئول اون قضیه، یه تاثیری کنه...

ديروز یکی از آدمای مشابه من پیام داد که کجا افتادی دکتر؟ گفتم . گفت بجنورد که عااااااالیه... شهرش توپه... کلی هم به اطفال نیاز داره... اگر بجنورد باز میشد برای من من حتما میزدم.‌‌...

چقد آخه من دهن بینم! یا شایدم دارم سعی میکنم خوبی رو توی بدی ببینم...

از اون موقع آروم تر شدم... که آقا شاید واقعا خیری توی این قضیه هست... اینکه ما بریم این همه دور... به علی میگم دیگه دست و پا زدن نداره... چیزی بخواد تاثیر کنه میکنه....

از طرفی میبینم خانواده هامون اصن حال خودشونو نمیفهمن... همش منتظرن نتایج بیاد و بجنورد نباشه!

چی میخوام؟ نمیدونم.

از ۵ دبستان که خاطره مینوشتم ته نوشته هام مینوشتم هر چی خیر و صلاحه برام رقم بزن...

و الانم شرایط همینه..‌

خیر و صلاح بخواه ♥️