صحبت خانه ی ذهن

چند وقتی هست که شور زندگی در من خاموش شده. این موضوع خیلی خیلی ناراحت کننده و فشار آوره. مثلا نگاه میکنم و میبینم مثلا دخترا به ناخن هاشون رسیدگی میکنن، به پوستشون ... به تیپشون... اما من؟ شاید این کار ها رو هم میکنم اما اصلا اشتیاقی ندارم. و حتی وقتی میبینمشون به این فکر میکنم که خوشبحالشون که اینقدر شور زندگی دارن ! بیش از اندازه به این فکر میکنم برای چی زندگی میکنم؟ زندگی برام بی نمک شده متاسفانه. همه ی این حالات سینوسی هستند. گاهی اینجور نیستم. گاهی خیلی هستم. تواناییم برای چنگ زدن به زندگی کم شده. امروز اومدیم لاهیجان. توی مسیر به منظره نگاه میکردم و فکر میکنم این تنها چیزیه که به زندگی وصلم میکنه: "درخت" بخصوص صنوبر. کمک میطلبم از دوستای اینجا ، از رهگذران... که چجوری با زندگی کنار میان...